Ο Π. Παπασταματίου, Γενικός Διευθυντής της ΕΛΕΤΑΕΝ, με συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα “Παρασκήνιο” και τον δημοσιογράφο Φίλη Καϊτατζή, σκιαγραφεί την τρέχουσα εικόνα και τις προοπτικές της αιολικής ενέργειας στην Ελλάδα.

Μέχρι τα τέλη του 2024, λειτουργούσαν πάνω από 3.000 ανεμογεννήτριες, με συνολική ισχύ 5,4 GW, εκ των οποίων περίπου 477 MW βρίσκονται σε νησιωτικές περιοχές. Τα οφέλη για τις τοπικές κοινωνίες είναι απτά: το 3% του κύκλου εργασιών των έργων παρακρατάται αυτομάτως για να αποδοθεί στους δήμους και στους κατοίκους για την ενίσχυση υποδομών και τη μείωση των λογαριασμών ρεύματος — με χαρακτηριστικά παραδείγματα δήμων όπως η Κάρυστος και η Θήβα.

Απαντώντας στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου ο Π. Παπασταματίου σημείωσε, μεταξύ άλλων:

• Η έκταση που καταλαμβάνουν τα αιολικά σε αναδασωτέες περιοχές είναι μηδαμινή — κάτω από 0,06% — ενώ η πρωτοβουλία για τα «Απάτητα Βουνά» κρίνεται αποσπασματική και αντιθεσμική, καθώς αποκλείει περιοχές χωρίς τεκμηριωμένη αξιολόγηση, με διαδικασίες χωρίς διαβούλευση και θεσμική βάση.
• Σε τεχνικό επίπεδο, η πρόοδος όσον αφορά τον θόρυβο είναι εντυπωσιακή: ο μηχανικός θόρυβος έχει εξαλειφθεί στα μοντέλα που σχεδιάζονται και παράγονται εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες, ενώ ο φυσικός αεροδυναμικός θόρυβος καλύπτεται από τον θόρυβο του ίδιου του αέρα και περιορίζεται σε επίπεδα κάτω από μια ήσυχη συνομιλία.
• Όσον αφορά την αποσυναρμολόγηση και ανακύκλωση παλαιών ανεμογεννητριών, ο κλάδος λειτουργεί με βάση την αυστηρή ευρωπαϊκή και εθνική νομοθεσία. Τα ελάχιστα «κουφάρια» του παρελθόντος αφορούν αποκλειστικά εγκαταστάσεις δημοσίου χαρακτήρα.
• Η φήμη ότι οι ανεμογεννήτριες προκαλούν τοπική θέρμανση της γης καταρρίπτεται. Η ίδια η μελέτη στην οποία βασίστηκε η παρερμηνεία καταλήγει στο αντίθετο: η αιολική ενέργεια είναι περιβαλλοντικά ασύγκριτα προτιμότερη από τα ορυκτά καύσιμα.
• Για τα υπεράκτια αιολικά, ο στόχος των 2 GW θεωρείται απολύτως εφικτός, εντός των χωρικών υδάτων. Ωστόσο, αν θέλουμε πραγματικά να αναπτύξουμε δυναμικά τον κλάδο, θα χρειαστεί να κινηθούμε και εντός της ελληνικής ΑΟΖ και να αξιοποιήσουμε το σύνολο της αιολικού δυναμικού των θαλασσών μας.
• Ο δρόμος προς την κλιματική ουδετερότητα δεν περνά από μία και μόνο τεχνολογία. Η Ελλάδα οφείλει να αξιοποιήσει στο έπακρο το συγκριτικό της πλεονέκτημα: τον άνεμο. Όχι όμως απομονωμένα. Σε συνέργεια με φωτοβολταϊκά, υδροηλεκτρικά, γεωθερμία, βιομάζα, αποθήκευση ενέργειας και φυσικά την εξοικονόμηση.

Τέλος, αναφέρεται και στο γιατί δεν αναπτύχθηκε στην Ελλάδα εγχώρια βιομηχανία κατασκευής ανεμογεννητριών. Σε αντίθεση με τη Δανία, όπου οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες οδήγησαν σε ακμάζουσες εταιρείες, η Ελλάδα στηρίχθηκε στο κρατικοκεντρικό μοντέλο, με αποτέλεσμα να αποτύχει.